In mijn vorige post had ik het erover dat het speciale van
Wes Andersons stijl misschien wel is dat hij de belevingswereld van een
individu zichtbaar maakt, met alle vervormingen en idealiseringen van dien. Toen
ik dit had bedacht, vroeg ik me af of dit misschien iets te maken heeft met het
impressionisme. Ik ben niet heel goed thuis in kunststromingen, dus ik heb het
internet erbij gepakt.
Volgens Wikipedia gaat het in het impressionisme over “de
onmiddellijke beleving van het moment, vaak een willekeurig tafereel uit het
dagelijks leven, zonder verdere boodschap of doel. Daarbij ging het in de
weergave niet langer om een objectieve registratie van de werkelijkheid, maar
vooral de subjectieve waarneming van de kunstenaar die leidend werd, met veel
aandacht voor sfeer.”
En: “De kunstenaar was tevreden en 'klaar' zodra de
impressie was vastgelegd, hetgeen de spontane en schetsmatige indruk van een
kunstwerk vaak versterkte: alsof het in een paar minuten op doek was gezet, in
een losse toets, nog niet geheel af.”
En nog specifiek over film: “In de filmkunst ontstond in de
jaren twintig een impressionistische stroming die zich vooral onderscheidde
door de representatie van een grote hoeveelheid afzonderlijke indrukken, vaak
met onscherpe lens. Het moest vooral een bepaalde zielstoestand uitdrukken. De
subjectieve ervaring bij de kijker stond centraal.”
Het klinkt dus alsof de films van Anderson qua uitgangspunt
impressionistisch zijn, maar qua uitvoering niet. Het gaat er bij hem geloof ik
inderdaad om om een subjectieve waarneming beeldend te maken, maar dat uit zich
niet in de intuïtieve schetsmatigheid die typisch is voor het impressionisme.
Sterker nog, Andersons decors lijken gemaakt door een complete control freak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten