Voor ik mij ga verdiepen in het hoe en wat van de stijl van
Wes Anderson, wil ik eerst een kleine positiebepaling maken. Weten waar ik sta
en wat ik vind voordat ik van iets afweet.
Ik heb drie films van Anderson gezien: The Fantastic Mr. Fox, Moonrise
Kingdom, en The Grand Budapest Hotel.
In alle drie de films was ik getroffen door het vervreemdende effect van de
decors en hoe die in beeld zijn gebracht. De decors zijn over de top
gestileerd, en te symmetrisch in beeld gebracht. Het hotel in The Grand Budapest Hotel ziet er bijvoorbeeld
zodanig precies uit zoals een hotel eruit hoort te zien, dat het juist vervreemdend
is. Het heeft iets hyperrealistisch. Je kijkt niet naar een hotel, maar naar de
idee van een hotel. Het geeft je het gevoel naar een poppenhuis te kijken. Dit
poppenhuisgevoel zou je als kijker juist bewust moeten maken van het feit dat
je naar een geconstrueerde werkelijkheid kijkt en je uit de film halen, maar
dat is niet het geval. Het maakt het in
plaats daarvan juiste meeslepend en intrigerend.
Misschien gaat de kijker er wel in mee omdat hij accepteert
dat dit hyperrealistische de ervaring van de hoofdpersoon verbeeld. Moonrise Kingdom gaat bijvoorbeeld over
twee kinderen die van huis weglopen. Als het jongetje door het eindeloos grote
belachelijk goed geordende scoutingkampement loopt, kan je je heel goed
voorstellen dat in de belevingswereld van een kind zo’n kampement er ook daadwerkelijk
zo uit ziet. We zien de werkelijkheid zoals de hoofdpersoon die beleeft.
Iets dergelijks zit ook in The Grand Budapest Hotel, nu ik erover nadenk. Deze film gaat over hoe een jonge piccolo
eigenaar van het hotel wordt. Hij vertelt zijn levensverhaal op hoge leeftijd
aan een schrijver die in het hotel verblijft, en die schrijver vertelt het op
zijn beurt weer jaren later door aan de camera. De kijker is zich dus erg
bewust van het feit dat hij een verhaal voorgeschoteld gaat krijgen. Niet alleen zullen de herinneringen van de piccolo ernstig
verkleurd zijn door melancholie en het verstrijken van de tijd, de schrijver
die het verhaal doorvertelt zal door zijn aard als schrijver er ook nog meer
een verhaal van maken, en dus verder polijsten. We krijgen de werkelijkheid te
zien, vervormd door twee brillen.
Misschien is dat ook wel het magische van Andersons films.
Het maakt de belevingswereld van een individu zichtbaar, met alle vervormingen
en idealiseringen van dien. In het echte leven is het onmogelijk.
Ik weet niet of The
Fantastic Mr. Fox ook in deze theorie past. Dat is een verhaal dat zich in
het nu ontvouwt, door de ogen van een zelfbewust wezen. Tenminste dat vul ik
maar even in voor de vos. Maar aan de andere kant, het is een hervertelling van
een boek van Roald Dahl. Misschien is het wel het oorspronkelijke verhaal
gezien door de bril van Wes Anderson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten