Redenen waarom ik QT - Hey QT oprecht geweldig vind
Omdat het eigenlijk een reclamecampagne voor een energiedrankje is.
Omdat ze in de
videoclip onderdeel is van een computersysteem dat haar menselijkheid
onderzoekt om een energiedrankje te maken.
Omdat QT zich op
Facebook vereenzelvigt met de energydrink.
Omdat dat echt totaal
belachelijk is.
Omdat aan haar zelf
niet af te lezen is dat ze weet dat het eigenlijk totaal belachelijk is.
Omdat het me doet
denken aan de Horen jullie dat, zo honen honingprotocollen,-dichtbundel
van Monica Rinck, waar ik eerlijk gezegd nog steeds niets van begrijp maar wel
van geniet.
Omdat alle inhoud, de
achterliggende gedachten, die ik bij Honingprotokollen zo af en toe nog
wel zie, bij Hey QT vakkundig zijn weggelepeld, waardoor er alleen een
vorm, een lege huls is overgebleven.
Omdat dat een metafoor
is van de moderne tijd, waarin het steeds meer om vorm gaat, Mieke, om
uitspraken in plaats van om bedoelingen. Waarin fouten, zwakte betekent dat je
alleen wordt gelaten.
Omdat QT in de
videoclip danst zoals in andere videoclips Lolitameisjes en It-girls en
popprinsessen dansen maar de video vervolgens zo bewerkt is dat de momenten van
beweging iets versneld zijn en de momenten van stilstand iets vertraagd
waardoor het alle sexyheid verliest; alle inhoud, al het gevoel, alle
lustopwekkendheid verliest – en dat schisma tussen wat je vermoed dat je moet
voelen en wat je voelt precies hetzelfde is als wanneer je burn-out bent.
Omdat er nadat er een
traan uit haar oog valt 'Sensing disconnect' in beeld komt. En dat
computerachtige registreren van dat je je niet meer met iets verbonden voelt
eveneens precies is hoe burn-out aanvoelt.
Omdat QT vervolgens
QT-energydrink presenteert als een God – de oplossing voor al het gebrek aan
echte verbinding in de wereld en de tuin van eden vervolgens presenteert als
twee jongens die gelukkig Godennektar drinken en God die verveelt op haar
telefoon kijkt.
Omdat de QT-energydrink
eigenlijk helemaal niet bestaat, niet meer dan een concept is; een omkering van
product placement, maar dan geen totale, en dat is juist zo goed want
ironie die alleen maar een omkering van het bedoelde is is slechte ironie,
omdat die je niet aan het denken zet; de waarheid is binnen handbereik.
Omdat QT het publiek
bij dat live-optreden[1]
2 minuut 40 laat wachten op de drop, indalen van de beat, dat wat
muziek dansbaar maakt, waarna die uiteindelijk één beat lang blijkt te zijn. Waarna ze weer met haar handtasje in haar hand van het podium verdwijnt.
Omdat Hey QT in
die zin is als Wim T. Schippers' Pindakaasvloer[2].
Maar dan minder vrijblijvend, omdat het in je oren kruipt, omdat het een
samenraapsel is van dertig jaar aan popmuziektechnieken, de kroon op de
evolutie, het allerpopste popnummer ooit; onreduceerbaar tot wat het is omdat
het alles is, omdat het in de kern niets is. Of het in ieder geval niets anders
is dan wat het bij de luisteraar(s) oproept.
Omdat Hey QT
voortdurend net buiten je handbereik blijft, omdat het weigert kleur te
bekennen. Omdat het je weigert te geven wat je wil maar je steeds verleid tot
doorzoeken.
Omdat QT – 'looks
fizzy', 'tastes bouncy', 'feels QT' – 'hyper-imagined'
en 'SUPERnatural' en die woorden beiden extremen zijn die het
oorspronkelijke woord problematiseren – 'bedacht' verliest alle betekenis als
als 'hyperbedacht' blijkt te bestaan en het bestaan van 'SUPERnatuurlijk'
ontdoet de term 'natuurlijk' van alle waarde.
Omdat dat hetzelfde is
als hoe Edouard Levé[3] conceptuele kunst en literatuur ter discussie stelt: waar draait
het om? Wat is het doel ervan als het in essentie, blijkbaar, niet om het op de
lezer overbrengen van ideeën en de leefwerelden van personages gaat?
Omdat cogito ergo sum – omdat ik twijfel, dus ik besta. Ja, dat is het, daarom vind ik Hey QT geniaal.
Omdat cogito ergo sum – omdat ik twijfel, dus ik besta. Ja, dat is het, daarom vind ik Hey QT geniaal.
Omdat je bij het kijken hiervan het meeste
voelt dat je bestaat.
Omdat ik bij alles waarvan ik hou heel erg het gevoel heb dat ik besta
[2] Pindakaasvloer op de website van Museum
Boijmans van Beuningen: http://www.boijmans.nl/nl/7/kalender/calendaritem/783/de-pindakaasvloer-van-wim-t-schippers
[3] De eerste 38 'werken' zijn te lezen op de
website van The White Review: http://www.thewhitereview.org/fiction/oeuvres/.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten